Rola rodziców w procesie terapii integracji sensorycznej oraz rozwijania jego relacji społecznych

Kiedy okaże się , że Twoje dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej najważniejszą rzeczą oprócz zapewnienia specjalistycznej terapii jest zrozumienie samego problemu. Zapoznanie się z mechanizmami, jakie towarzyszą zaburzeniom SI, czyli zdobycie „sensorycznej mądrości”. Dzięki temu rodzice będą mogli uszanować potrzeby sensoryczne dziecka i uczyć go, jak w bezpieczny sposób dostarczać bodźców zmysłowych. Jednocześnie nie niszcząc ważnych relacji społecznych z rówieśnikami.
W jaki sposób zaburzenia integracji wpływają na relacje społeczne dziecka?
Oto jeden z przykładów zaburzeń integracji sensorycznej, który może powodować brak akceptacji w grupie rówieśniczej.
Obronność dotykowa – bardzo duża wrażliwość na dotyk, zwłaszcza na niespodziewany. Dziecko wręcz odczuwa ból. Nie lubi przytulania, głaskania, ocierania. Dotyk wywołuje u niego reakcję obronną w postaci płaczu, krzyku, odpychania, ucieczki. To powoduje gorszą kontrolę emocji, czasem nadruchliwość, zaburzenia koncentracji uwagi. Dzieci zwłaszcza w sytuacji zabawowej są znacznie mniej uważne niż osoby dorosłe. Dlatego w przedszkolu czy szkole często się przepychają, dotykają, co dla dziecka z obronnością dotykową jest bardzo nieprzyjemne. Często powoduje to, iż reakcje wywołane tym dotykiem są nieakceptowane przez inne dzieci. Dziecko z tego rodzajem zaburzenia wycofuje się więc często z relacji społecznych, stoi z boku, żeby nie narażać się na kontakt fizyczny z innymi dziećmi. Jest coraz bardziej samokrytyczne, samotne i niezrozumiane przez otoczenie. Osoby nie zagłębiające się w problem dziecka oceniając je jako „źle wychowane” , „gburowate” oraz ”aspołeczne”.
Dziecku jest bardzo trudno pojąć dlaczego tak się dzieje. Rodzice mają być zatem osobami, które pomogą mu zrozumieć jego problem (o ile oczywiście jest już dostatecznie duże) oraz wzmocnić jego poczucie własnej wartości, a także pokażą inne sposoby radzenia sobie w takich sytuacjach.